Als individu voel ik mij machteloos om bij te dragen aan een oplossing van het onbeschrijfelijk dramatische conflict in Israël en de Palestijnse gebieden. Wat ik wél kan doen is proberen om met dit blog objectieve informatie te bieden over de achtergronden van dit conflict dat al vele, vele jaren speelt. Een conflict waarbij de Palestijnen voortdurend worden vernederd en verdreven.
Lees:
- Deze Wikipedia-link over de Nakba, de verdrijving van naar schatting 750.000 Palestijnen uit historisch Palestina (1947-1949), met actuele, verhelderende en lezenswaardige informatie over de vorming van de staat Israël en het ontsaan van de Palestijnse gebieden. Compleet met bronnen, noten, referenties en links.
- Het aangrijpende boek 'De Nakba', waarin hoogleraar Ilan Pappé vertelt hoe na het uitroepen van de staat Israël in 1948 circa een miljoen mensen gedwongen werden Palestina te verlaten.In 2023 is het 75 jaar geleden dat de staat Israël uitgeroepen werd. In ‘De Nakba’ vertelt Ilan Pappé hoe de Arabisch-Israëlische Oorlog, in het Arabisch de Nakba (ramp) genoemd, leidde tot een van de grootste gedwongen migraties uit de moderne geschiedenis. Circa een miljoen mensen werden uit hun huizen verdreven, Palestijnse dorpen werden verwoest, burgers werden vermoord. Ilan Pappé, een vooraanstaand historicus uit Israël, toont aan hoe de Joden zich in 1948 schuldig maakten aan etnische zuiveringen, en hoe het kon dat de internationale gemeenschap niet ingreep. Het boek werpt nieuw licht op de oorsprong en de ontwikkeling van het Israëlisch-Palestijnse conflict.
- Het E-book 'Een schreeuw om recht', waarin Dries van Agt de tragedie van het Palestijnse volk beschrijft.
Het gebeurt maar zelden dat een voormalige minister-president een grondige studie wijdt aan een van de meest explosieve conflicten in de wereldpolitiek en daarbij ook nog eens ferm afstand neemt van het beleid dat hij lange tijd zelf heeft gevoerd. Jaren nadat Dries van Agt de Haagse politiek vaarwel had gezegd, werd hij gegrepen door het zich al decennialang voortslepende Israëlisch-Palestijnse conflict en vooral door het lot van het Palestijnse volk. Hij maakte er een uitvoerige studie van en zette zijn bevindingen en overpeinzingen op papier. Hij baseert zich in zijn argumentatie vooral op de vele resoluties van de Verenigde Naties over het conflict, op het humanitair oorlogsrecht en op de verdragen over mensenrechten. Het resultaat is een gedegen en helder boek over verleden, heden en toekomst van de regio, in het bijzonder over beleid dat indruist tegen het internationale recht en dat vrede in de weg staat. En het is vooral ook een hartstochtelijke steunbetuiging aan een volk dat het slachtoffer van de geschiedenis dreigt te worden.
- Onderstaand opinie-artikel van Yousra Benfquih, mensenrechtenjuriste en schrijver, in De Standaard en gedeeld op Facebook.
Dit is geen opinie, in mijn opinie
In Gaza vindt een genocide plaats. Dat is niet gewoon de mening van Yousra Benfquih, maar een vaststelling op basis van informatie van talloze experts, mensenrechtenorganisaties, de WHO en de VN. Waarom laat men Israël begaan?
Het is geen opinie dat er geen humanitaire catastrofe, maar een genocide plaatsvindt in Gaza, zoals talloze mensenrechtenorganisaties – experts en academici – onder wie toonaangevende Joodse en Israëlische geleerden op het vlak van Holocaust- en genocidestudies zoals Omer Bartov en Raz Segal – en steeds meer landen wereldwijd bevestigen. Die genocidaire intentie is bovendien herhaaldelijk verbatim geuit door Israëlische politici en legerofficieren, onder wie president Yitzhak Herzog, minister van Defensie Yoav Galant, generaal-majoor Ghassan Alian, minister van Energie en Infrastructuur Israel Katz, en legerwoordvoerder Daniel Hagari.
Het is geen mening, maar geschiedenis, dat het verhaal niet begint op 7 oktober, maar in 1948, bij de koloniale bezetting van Palestina en de eerste Nakba, en nog eerder, bij de Balfour-verklaring van 1917. Het is niet mijn mening, maar onder andere die van de Israëlische historicus Ilan Pappé, dat het niet gaat om wraak of zelfverdediging, maar om een versnelde voortzetting van een beleid van 75 jaar structureel en acuut geweld, uitdrijving en etnische zuivering. Een beleid dat nu zijn laatste fase ingaat, ‘richting de vernietiging van de laatste restanten van het inheemse Palestijnse leven in Palestina’, volgens Craig Mokhiber, voormalig directeur van het VN-secretariaat voor de mensenrechten in New York.
Niet ik, maar de opstellers van een gelekt Israëlisch ministerieel document schetsen de blauwdruk voor die etnische zuivering, en noemen het huidige moment een ‘unieke en zeldzame kans’ om het langgekoesterde doel van de deportatie van Palestijnen uit historisch Palestina naar de Sinaï te bewerkstelligen.
Laatst beriep Netanyahu zich op de Bijbel om de genocide te rechtvaardigen. Het is niet mijn mening maar een feit, dat we dat in andere gevallen gewelddadig religieus extremisme zouden noemen: een term die, net als terrorisme, voorbehouden blijkt voor bepaalde bevolkingsgroepen.
Antizionisme
Het is niet mijn mening, maar die van talloze Joodse stemmen wereldwijd (onder wie Gabor Maté, Judith Butler, Naomi Klein, Noam Chomsky en Norman Finkelstein), dat het etnonationalistische regime van koloniale bezetting en apartheid een halt toeroepen niet antisemitisch is, maar antizionistisch.
Dat het om apartheid gaat, is trouwens ook niet zomaar mijn mening, maar die van autoriteiten als Human Rights Watch, Amnesty International, en de Verenigde Naties. Volgens diezelfde VN (met name Resolutie 3379) is zionisme een vorm van racisme en raciale discriminatie.
Het is niet mijn mening dat vluchtelingenkampen, residentiële gebouwen, scholen, kerken, moskeeën, ziekenhuizen (inclusief kanker- en kinderziekenhuizen en kraamafdelingen), VN-gebouwen, bakkerijen en watertanks bombarderen, medisch personeel en journalisten vermoorden, witte fosfor gebruiken en burgers afsluiten van water, voedsel, brandstof en stroom schendingen van het internationaal humanitair recht en oorlogsmisdaden zijn.
Niet ik, maar het internationaal recht zegt dat burgers in bezet gebied systematisch bombarderen en hen collectief straffen, illegaal is. Meer zelfs, als bezettende macht heeft Israël de plicht die burgers te beschermen. Volgens datzelfde internationaal recht (onder andere Resolutie 37/43) heeft een bezet volk bovendien het recht om zich tegen die bezetting te verzetten. Het is niet mijn mening maar een feit dat Palestijnen al jaren en jaren aan niet-gewelddadig verzet doen, zoals in de Great March of Return, waarbij 260 mensen werden doodgeschoten en 36.000 verwond.
Niet ik, maar de WHO toont met cijfers aan dat bijna de helft van de dodelijke slachtoffers in Gaza kinderen zijn, dat hun gemiddelde leeftijd 5 jaar is en dat er nu al meer kinderen zijn vermoord dan in de rest van gewapende conflicten in de wereld in de voorbije drie jaar bij elkaar opgeteld.
Langzame dood
Niet volgens mij, maar volgens Oxfam en de VN gebruikt Israël uithongering en ontzetting van humanitaire toegang als oorlogswapen, en sterven steeds meer Palestijnen door gebrek aan water (het geleverde water volstaat voor maar 4 procent van de inwoners), voedsel, brandstof, elektriciteit en medische voorzieningen.
Het is niet mijn mening maar die van Artsen Zonder Grenzen dat de situatie in de belegerde ziekenhuizen ongezien is, waar medische voorraden worden opgeblazen, afdelingen worden bestormd, patiënten en artsen worden neergeschoten, operaties, voordien uitgevoerd zonder verdoving (inclusief amputaties, operaties op kinderen, en keizersneden), vanwege het brandstof- en elektriciteitstekort zijn opgeschort. Ondertussen sterven pasgeboren baby’s en patiënten op intensieve omdat ze noodgedwongen van hun couveuses en beademingsapparatuur worden losgekoppeld. Zwangere vrouwen sterven door gebrek aan adequate zorg. Nog eens 15.000 Palestijnen dreigen in de vernielde ziekenhuizen een langzame dood te sterven.
Niet volgens mij, maar volgens onder meer Human Rights Watch klopt het niet dat ziekenhuizen worden gebruikt voor militaire doeleinden. Zelfs als dat zo zou zijn, quod non – ook in de aanvallen op Gaza in 2008, 2012, en 2014 zijn gelijkaardige claims onbevestigd gebleken – gelden de principes voorzorg en proportionaliteit. Dat zeg ik niet, maar het Internationale Rode Kruiscomité.
Anderhalve keer Hiroshima
Niet ik, maar gezondheidsorganisaties waarschuwen voor een dreigende volksgezondheidscrisis in Gaza, waar de ontwrichte gezondheidszorg, de vernielde water- en sanitaire voorzieningen en de verslechterende weersomstandigheden het risico op de uitbraak van ziekten vergroten.
Het is niet mijn mening maar die van het Rode Kruis dat evacuatiebevelen (van meer dan 1 miljoen Palestijnen in Noord-Gaza) in combinatie met de grootschalige belegering in strijd zijn met het internationaal humanitair recht. Het is geen mening, maar een feit dat er op die zogenaamd veilige humanitaire corridor naar het zuiden mensen sterven bij bombardementen of omkomen door ontbering.
Niet ik, maar Amnesty International veroordeelt het toenemende dodelijke geweld op Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever, alsook de marteling en de mensonterende behandeling van het recordaantal Palestijnen dat er sinds 7 oktober willekeurig is gearresteerd.
Niet volgens mij, maar volgens Euro-Med Human Rights Monitor zijn er al meer dan 25.000 ton explosieven op de Gazastrook gevallen, wat overeenkomt met twee kernbommen, en anderhalf maal zoveel is als op Hiroshima.
Het kan daarom niet mijn mening zijn, maar louter een vaststelling, dat de zogenaamd universele mensenrechten selectief worden afgedwongen, er dubbele standaarden gelden naargelang de kleur en religie van de vermoorde kinderen en het verzet, en naargelang de geopolitieke belangen van het Westen.
Nu zou u van mening kunnen zijn dat dit alles toch een opinie is. Wel, zelfs als het een opinie was, dan nog mag ik dit alles zeggen, want daarvoor bestaat de vrijheid van meningsuiting. Hoewel: vreedzame protesten voor staakt-het-vuren worden verboden, net als Palestijnse vlaggen, vrijheidsleuzen, en mensen die de keffiyeh dragen worden tegengehouden. De kans is dus groot dat die vrijheid van meningsuiting niet voor mij opgaat.
Gelukkig maar dan, dat dit geen opinie is. Toch niet volgens mij.
Yousra Benfquih
📸 Bekijk dit bericht op Facebook
