Ik ben al enkele dagen bezig met het schrijven van de teksten voor mijn fotoboek Heilzame tuinen - Ziekenhuiskamer als vogelkijkhut. Voor de inleiding (of 'proloog') gebruik ik fragmenten uit mijn blog 'Leukemie is NIET leuk'. Dat hield ik in 2018 bij tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis wegens mijn acute leukemie. Dag voor dag ga ik nu langs. Ik lees nu alles vanaf het begin, elk blogbericht.
Er komen herinneringen naar boven. Herinneringen aan de leuke dingen in het ziekenhuis, zoals mijn uitzicht op de mooie Mien Ruys-binnentuin (zie foto). Herinneringen aan de vogels, die op de waterschaal afkwamen om te drinken en te badderen. Met mijn camera met telelens kon ik deze vanuit mijn kamer prachtig fotograferen. Ook kwamen herinneringen naar boven over de minder leuke dingen tijdens mijn verblijf. Toen ik mij niet zo goed meer voelde, of ronduit slecht.
Nu ik dit schrijf, ruim vijf jaar later, ben ik tot tranen toe blij, dankbaar en ontroerd dat ik nog leef en dat het weer heel goed met mij gaat. Blij, dankbaar en ontroerd voor de onbekende stamceldonor, die belangeloos zijn levensreddende stamcellen voor mij doneerde. Blij, dankbaar en ontroerd voor alle steun en medeleven dat ik destijds ondervond. Veel lieve mensen stuurden kaarten en reageerden op mijn op Facebook gedeelde blogberichten: familieleden, collega's, vrienden, bekenden, maar ook totaal onbekenden. Eigenlijk herbeleef ik tijdens het schrijven van dit boek mijn ziekteperiode opnieuw een beetje. Het maakt het schrijven van dit hoofdstuk behoorlijk confronterend.
